W codziennym ubiorze i zwyczajach musiał naśladować rolnika. Ze stroju wiejskiego wziął więc jego zdrową zasadę: ochraniać żywot i nogi, potem piersi i głowę. Stąd buty mocne, zawsze wysokie, z cholewami chłopskimi, stąd pasy. Od ludu przejęto kożuch czy różne futra, czapki; odpowiednikiem ludowej sukmany był żupan: długi, lekko wcięty, zapinany na przodzie na guziki, od dołu do góry, z małym stojącym kołnierzykiem, jak dziś u sutanny. Na żupanie noszono kontusz, suknię wierzchnią, wyjściową, bardziej uroczystą, wspólną. dla mieszczan i szlachty. Był on również długi, przewiązany szerokim pasem, z rozciętymi ręka- wami-wylotami.
