Do tych cnót holenderskich, złączonych z cnotami zawodu, przyłączyły się jeszcze cnoty wyznania. Błyskotliwa rozrzutność i zmienność ubioru była dziełem papistów: Włochów, Francuzów; w Anglii: dworu Henryka VIII. Ale kościoły reformowane zwróciły się przeciw czułostkowości i w tej dziedzinie. Wyrzucono muzykę z kościołów i rajskie barwy, z ubioru. Purytanie w Anglii, kwakrzy w Nowej Anglii, kalwini w Niderlandach wprowadzili nieprzejednanie, odpychającą powagę i surowość również w zakresie ubioru. Czarny strój i białe kołnierzyki amsterdamskich szlifierzy diamentów były podobne do ubioru kleru.
