U schyłku wieku w zaniedbanym stroju artystowskim malarz czy literat pokazywał, że ważny jest człowiek; nie ubiór, który każdy może kupić. 'Artysta z końca XIX wieku wyobrażał sobie a przynajmniej udawał, że na szczycie drabiny społecznej stoi on. Inni, co najwyżej, mogą mieć więcej pieniędzy. Ale tej .fikcyjnej wyższości przeciwstawiał się jego ubiór mizerny. Nowy styl widoczny był także w innych szczegółach. Charakteryzowała go odrębność i wyrazistość linii, i najczęściej czarny kolor. Oswobodzenie się od otoczenia, spotęgowanie wyrazu postaci, neoromantyczny kult osobowości, podkreślenie własnych, niepowtarzalnych cech, sprowadzenie sylwetki mężczyzny do surowych graficznych wartości, uwolnienie człowieka’ od skomplikowania życia wskutek rozwoju przemysłu, było w stylu. Te dążenia wystąpiły równolegle w stroju i plastyce.
