Były to funkcjonalne, nowoczesne cechy munduru napoleońskiego w przeciwieństwie do wielu późniejszych uniformów, u których długi, ciężki płaszcz, zbyt długi surdut z połami nie wyciętymi z przodu oraz przesadnie szerokie spodnie były przeszkodą dla żołnierza nie tylko w boju, ale w codziennym marszu. Szerokość ramion uwydatniały także epo- letki. Były one. niewielkie u samego Napoleona, który unikał także w ten sposób ukazania swej fizycznej małości. Mundur wojskowy, a po mm urzędniczy i każdy wyjściowy strój męski, zwłaszcza dworski, miał wysoki, stojący kołnierz. Był to znowu element przejęty z francuskiego habit, a nie z angielskiego fraka, którego kołnierz był leżący, szalowy. Ale w tym szczególe względy surowości elegancji ważniejsze były niż wygoda.
